
W 1129 roku została ustalona reguła zakonu templariuszy „Ubogich Rycerzy Chrystusa”. Data powstania zakonu nie jest dokładnie ustalona, mówi się, że około 1120 roku. Król Jerozolimy podarował Templariuszom część swojego pałacu oraz kościół na wzgórzu świątynnym. Rycerze składali śluby ubóstwa, mimo tej reguły, ich majątek szybko się powiększał. Byli oni najbogatszym zakonem wśród zakonów krzyżowych. Ich głównym zadaniem była ochrona pielgrzymów przed rabusiami. Ich znakiem rozpoznawczym był czerwony krzyż na białym płaszczu.
Ten elitarny zakon był obdarowywany przywilejami przez papieży, chcieli bowiem uczynić z niego własne narzędzie, które nie będzie podlegało władzy świeckiej. Kandydaci do zakonu musieli przejść wiele prób. Musieli być skłonni do poświęceń, w służbie zakonu. Dzień rozpoczynali śpiewaniem psalmów dwie godziny przed wschodem słońca.
W większości Templariusze byli ludźmi bez święceń kapłańskich, głównych ich zadaniem było działanie na rzecz wspólnoty wiernych. To dzięki nim chrześcijanie utrzymali się na Bliskim Wschodzie do XIII wieku.

Według legend Templariusze prowadzili w Jerozolimie wykopaliska. Niektórzy uważają, że odnaleźli Święty Graal, Całun Turyński oraz ogromny skarb żydowski, który miał być ukryty w Świątyni Salomona.
Templariusze zmonopolizowali transport na wschód, posiadali rozbudowaną flotę. To oni budowali szpitale i hospicja. Dysponowali sporym majątkiem, a przez to udzielali władcom pożyczek.
„Pionierzy bankowości”
W 1128 roku templariusze otrzymali regułę zakonną, którą przygotował opat cystersów – Bernard Clairvaux. Dzięki niemu zakon był znany na całym świecie, zbierano dla nich datki.
Półwysep Iberyjski był drugim terenem, gdzie działali templariusze. Trzecim obszarem, gdzie występowali była chrześcijańska Europa. Zbierali oni tutaj fundusze na ewentualną wojnę, wiele osób darowało im liczne dobra, zakon rósł w potęgę materialną. Byli uważani za pionierów bankowości.
Król Francji Filip IV Piękny na początku czternastego wieku chciał zlikwidować zakon. Sam bowiem miał u nich wielkie długi. Umożliwiło mu to wprowadzenia na tron papieski swojego kandydata, biskupa Bordeaux. Postanowił realizować swój plan i oskarżyć zakonników o herezję. Zakonnicy poddali się bez walki, jednak wiele ksiąg zostało zniszczonych, a ich skarby ukryte.
Templariuszy torturowano i zapisywano zeznania, które często były wymuszane na nich. Wielu z nich spłonęło na stosach, również Wielki Mistrza Zakonu Jakub de Molay. Przed swoją śmiercią rzucił klątwę na papieża oraz na króla Filipa. Papież miał stanąć przed Sądem Bożym w 40 dni od śmierci mistrza, a król do roku. Tak też się stało, klątwa została wypełniona.
Na temat Templariuszy powstało wiele legend. Niektóre z nich są bardzo krzywdzące, mogą być efektem zarzutów króla Filipa IV, czy też wymuszaniem fałszywych zeznań podczas okrutnych tortur. Oskarżani byli o rozpustę, bluźnierstwa i herezję. Istniało wiele legend mówiących o ogromnych bogactwach, które zostały ukryte przed królem Francji.
Niektórzy twierdzą, iż templariusze przetrwali 500 lat i są twórcami masonerii.
Niektórzy Templariusze schronili się w Portugalii, zresztą wielu z nich przebywało tam już od XII wieku, cieszyli się szacunkiem ówczesnych władców. W 1317 roku papież Jan XXII zgodził się na utworzenie w miejsce Templariuszy czysto portugalskiego Zakonu Chrystusa. Zakon ten miał możliwość organizowania wielu dalekich wypraw morskich. Mistrzem zakonu był bowiem Henryk Żeglarz, brat króla Jana I. Portugalczycy dotarli do zachodnich wybrzeży Afryki. Zapuszczali się coraz dalej. Templariusze mieli dostęp do wielu europejskich portów. Istnieje teoria, że to właśnie oni pierwsi dotarli przed Kolumbem do Ameryki.
Pod wpływem Templariuszy w Lizbonie powstały stocznie, gdzie budowano wspaniałe statki. To oni przejęli wiele nowinek technicznych od Arabów, dzięki temu Portugalczycy ulepszali urządzenia nawigacyjne i mapy.
Zakon Szpitalny Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego
Kolejnym zakonem rycerskim jest Zakon Krzyżacki czyli Zakon Szpitalny Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego. Powstanie jego datuje się na lata około 1189 roku a 1190. Zakon posiadał swoje ziemie w Europie oraz liczne przywileje, jakie otrzymywali o od papiestwa. Posiadali min. niezależność od lokalnych struktur kościelnych, mieli również wpływy z odpustów.
Na czele zakonu krzyżackiego stał wielki mistrz. Jedną z reguł zakonu był zakaz posiadania bogactw. Nie zakazywano tutaj obecności kobiet, siostry prowadziły życie kontemplacyjne, a pół-siostry zajmowały się chorymi. W zakonie znajdowali się również pół-bracia, którzy odmawiali mniej modlitw. Kandydaci do zakonu musieli składać śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Bracia pracowali na rzecz zakonu, statut określał ile mogli posiadać dóbr i ile wydawać. Wszyscy mieli działać na korzyść zakonu.
Państwo krzyżackie w Prusach istniało od XIII wieku do 1525 r. i do 1561 w Inflantach. Później zakon krzyżacki istniał tylko na terenie Niemiec.
Zakon krzyżacki w Polsce
Początki zakonu krzyżackiego w Polsce to lata 1228. Rycerze zakonni zakładali grody. W 1237 roku Krzyżacy połączyli się z zakonem braci rycerskim Braci Chrystusa, zwanym Zakonem Kawalerów Mieczowych. Krzyżowcy zbudowali Kłajpedę i Królewiec, podbili również Jaćwież – Sudowia.
Współcześnie również istnieje zakon krzyżacki. W XIX wieku miał swoją siedzibę w stolicy Austrii, później był przeniesiony na tereny byłej Czechosłowacji, od 1947 r. działa w Austrii, również w Niemczech , Słowenii, Belgii, we Włoszech, w Czechach i na Słowacji. Zakonnicy prowadzą tutaj działalność duszpasterską, oświatową i charytatywną. Zakon podzielony jest na pięć prowincji: austriacką, włoską, niemiecką, oraz czesko – słowacką i słoweńską.
Ich ubiór stanowi czarna sutanna z pasem oraz biały płaszcz z czarnym krzyżem na ramieniu.
Główna postacią w zakonie jest wielki mistrz, wybierany na okres sześciu lat. Posiada on godność opata. Stolica Apostolska nadała mu prawo do używania mitry i pastorału biskupiego.